[Review] We Love Katamari Reroll + Royal Reverie - Daily Nintendo (2024)

Deze game mag weer in mijn lijstje ‘om nooit te vergeten’. Ik ben voor het eerst in aanraking gekomen met de Katamari-games en dat heb ik geweten ook. Wat een bizar spektakel. Benieuwd wat er ik ervan vond? We Love Katamari Reroll + Royal Rever is kunstzinnig en daarom misschien niet voor iedereen?

Vergeten om deel 1 te spelen

We Love Katamari kwam oorspronkelijk uit op de PlayStation 2 in 2005 en was een vervolg op Katamari Damacy. Deze twee games hebben nu allebei een remaster gekregen op de huidige consoles. Het eerste deel verscheen al wat eerder in 2018 en nu is We Love Katamari ook uitgebracht. Als ik de achtergrondinformatie mag geloven zijn deze games al bestempeld als cultklassiekers. Eerlijk toegegeven; ik had nog nooit van deze games gehoord. Mijn PlayStation 2 stond wel aan in 2005, maar blijkbaar heb ik de Katamari-games volledig over het hoofd gezien.

In We Love Katamari Reroll komen er vrijwel de hele tijd verwijzigingen naar het eerste deel. Dat was voor mij niet altijd even fijn. Ik ga na deze review dus meteen aan de slag met Katamari Damacy Reroll. Ik ben namelijk helemaal fan geworden van deze games. Hoewel ik het jammer vind dat ik deel 1 niet gespeeld heb, kan ik jullie nu wel een eerlijke en onbevooroordeelde blik geven.

Een sfeer waar je van moet houden

De bedenker Keita Takahashi heeft een levendige fantasie tot werkelijkheid kunnen brengen. Ik hoop dat er geen verdovende middelen aan te pas zijn gekomen, al had ik bij sommige werelden toch zo mijn bedenkingen. Het is de typische gekheid uit de Japanse cultuur, wat wij in Europa misschien niet zo gewend zijn. Het verhaal doet trouwens vermoeden dat Takahashi geen vervolg wilde maken van Katamari Damacy Reroll. In We Love Katamari Reroll wordt eigenlijk een grote ode gebracht aan de eerste game. Ik vind het eigenlijk wel een leuke twist. Waarom zou een vervolg per se moeten verdergaan.

Kort gezegd gaat het verhaal over de ‘koning van de kosmos’ die alle sterren uit het universum verwoest heeft. De prins moet op pad om nieuwe sterren te maken. In We Love Katamari Reroll doet de prins aan verzoekjes van fans uit de eerste game. Eigenlijk een heel grappig concept, wat ook perfect past bij de bizarheid van deze games. Het bizarre zit hem namelijk niet alleen in het verhaal.

De gameplay kan soms niet gek genoeg

Het principe van We Love Katamari Reroll is net als in al deze games, het rollen van een bal. Op de bal blijft alles plakken wat het tegenkomt. De levels zijn daar ook zorgvuldig op ingericht. Zo plakken er de ene keer allerlei spullen uit een slaapkamer aan de bal, terwijl het de andere keer gaat om bloemen of een hele stad. Het kan namelijk niet gek genoeg.

De levels worden omlijst met verhalende passages die verder niet zijn blijven hangen. In grote lijnen kom je steeds meer te weten over het verleden van bijvoorbeeld de koning of de prins. De gekheid van de game redt de repeterende factor van het doorspelen van levels. In die levels gebeurt er namelijk steeds weer iets anders, waardoor het leuk blijft om door te gaan. Toch kan ik me voorstellen dat sommigen het op een gegeven moment wel saai kunnen gaan vinden.

Overigens draait de besturing natuurlijk ook om het rollen van de bal. Dit is in het begin echt even wennen. Er is gelukkig een speciale tutorial voor de mensen die het eerste deel niet gespeeld hebben. Weer zo’n verwijzing trouwens! De besturing maakt namelijk veel gebruik van allebei de joysticks en dat was nieuw voor mij. Meestal bestuur je de camera met de rechterstick en gaat de game uit van alleen de linkerstick. In dit geval heb je echt allebei de joysticks nodig. In sommige levels gaat dat erg moeizaam, maar hoe verder ik kwam, hoe beter ik werd in het draaien en rondrollen van de bal.

Wat valt er nog meer te zeggen?

Er zijn zeker nog wat punten die zijn opgevallen. Deze geremasterde versie van de game ziet er oké uit, maar het barst nog wel van de lag. Daarnaast moet de artstyle je echt aanspreken, want het kan nogal simpel ogen. Na wat onderzoek geloof ik echt dat het om een kunstzinnige game gaat, waarbij de bedenker bewuste keuzes heeft gemaakt binnen het te besteden budget. Dat kan ik waarderen, maar om de game in 2023 een topper te noemen vind ik qua grafische prestatie wat te ver gaan.

De muziek is wel echt een grote plus en past perfect bij de game. Vrijwel alle genres komen voorbij, van jazz tot rock. De volledige soundtrack is op zichzelf al een aanrader om eens te beluisteren. Er is veel tijd gestoken in de composities. Dat is goed te horen en geeft net dat extra sausje aan ieder level. In We Love Katamari Reroll kun je trouwens zelf een playlist samenstellen van nummers. Echter zou ik dat alleen doen als je ook Katamari Damacy hebt gespeeld. Ik liet me gewoon steeds verrassen in ieder level.

Naast de solomissies zijn er nog wat andere spelstanden. Zo kun je strijden om de grootste bal tegen iemand anders in split-screen en kun je de solomissies ook samen spelen. Je bestuurt dan wel één bal met z’n tweeën. Nogal hectisch kan ik je vertellen. Ik kwam er trouwens niet echt achter wat het ‘Royal Reverie’ stukje zou moeten zijn. Het is mij in ieder geval tijdens het spelen van de game niet opgevallen. Echter gaat het hier weer mis, vanwege mijn gebrek aan kennis over Katamari Damacy Reroll.

Een cultklassieker?

Over het woord cultklassieker kan ik nog weleens een column wijden. Wanneer is iets een cultklassieker en voor wie? Ik vind het persoonlijk wat ver gaan om de Katamari-games met dit woord te bestempelen. Aan de andere kant doet We Love Katamari Reroll + Royal Reverie heel veel gekke, bizarre dingen. Een bal waar alles aan kan blijven vastplakken, een gestoord goede soundtrack, hallucinerende levels en een vervolg wat eigenlijk geen vervolg is. Een aanrader voor als je echt eens iets anders wil spelen. Knijp wel een oogje dicht als de game wat buggy overkomt.

+ Knotsgekke werelden
+ Steekt de draak met sequels
+ Een bal waar alles aan blijft plakken, wie wil dat nou niet
+ Oorstrelende soundtrack

– De game is wat buggy en lagt nog weleens
– Het kan wat eentonig worden
– Niet voor iedereen

DN-score: 7,3